W 2021 roku wzrośnie kwota minimalnego wynagrodzenia z 2600 zł do 2800 zł brutto. W związku z czym zmianie ulegnie również wysokość świadczeń chorobowych. Jakie podstawy naliczania zasiłku zastosować, gdy pracownik choruje na przełomie roku? Czy świadczenia z tytułu choroby i macierzyństwa zostaną wtedy zwiększone? O tym poniżej.
Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego
Miesięczną wysokość świadczeń chorobowych oblicza się jako odpowiedni procent podstawy wymiaru zasiłku. Podstawa zasiłku to przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracownika, które było wypłacane przez 12 miesięcy kalendarzowych, poprzedzających powstanie niezdolności. Jeżeli pracownik nie przepracował 12 miesięcy, wówczas przyjmuje się pełne miesiące faktycznego zatrudnienia.
By ustalić podstawę wymiaru zasiłku należy przyjąć przychód, który stanowi podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe lub wypadkowe, po potrąceniu przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne stanowiących koszt pracownika (13,17%).
W przypadku, gdy pracownik nie przepracował jednego pełnego miesiąca kalendarzowego, do ustalenia wymiaru stawki przyjmuje się zgodnie z art. 37 ustawy o świadczeniach pieniężnych ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Art. 37 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa:
W przypadku, o którym mowa w ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi:
1) wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy, jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości;
2) wynagrodzenie miesięczne obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które ubezpieczony będący pracownikiem był obowiązany przepracować w tym miesiącu, jeżeli przepracował choćby 1 dzień;
3) kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy, jeżeli ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął żadnego wynagrodzenia.
Jednak w określonych przypadkach podstawa wymiaru świadczenia chorobowego nie ulegnie zmianie, mówi o tym art. 43 wspomnianej ustawy.
Art. 43. Podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe.
Wysokość świadczeń chorobowych
Pracownikowi przysługuje różna wysokość świadczenia w zależności od rodzaju zasiłku o jaki się stara. Wśród świadczeń za okres niezdolności do pracy oraz macierzyństwa wyróżnia się:
- za wynagrodzenie chorobowe: co najmniej 80 lub 100% podstawy wymiaru zasiłku,
- zasiłek chorobowy: 70, 80 lub 100% podstawy wymiaru zasiłku,
- świadczenie rehabilitacyjne: 90 i 75 lub 100% podstawy wymiaru zasiłku,
- zasiłek macierzyński: 100 i 60 lub 80% podstawy wymiaru zasiłku,
- zasiłek opiekuńczy: 80% podstawy wymiaru zasiłku.
Jeśli to ZUS jest płatnikiem zasiłków, wówczas tylko przez 33 dni (lub 14 dni w przypadku pracowników powyżej 50. roku życia) to pracodawca wypłaca wynagrodzenie chorobowe. Wtedy wypłatą zasiłków zajmuje się wyłącznie ZUS.
Wysokość świadczeń chorobowych a płaca minimalna
Podstawa wymiaru zasiłku dla pracownika powinna zostać obliczona na bazie przeciętnego wynagrodzenia z 12 miesięcy poprzedzających miesiąc choroby, jednakże dla celów obliczenia świadczenia chorobowego ustawodawca przewidział pewne minimum. Podstawa wymiaru zasiłku nie może być niższa od kwoty wynagrodzenia minimalnego pracowników, po pomniejszeniu o kwotę odpowiadającą 13,71%.
W 2021 roku minimalne wynagrodzenie będzie wynosić 2800 zł. Wzrost wynagrodzenia przełoży się na podwyżkę gwarantowanej podstawy wymiaru świadczeń chorobowych. Pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy ma zapewnione 2416,12 zł (2800 zł – 2800 zł × 13,71%).
W przypadku pracowników, którzy osiągają minimalne wynagrodzenie i są zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, najniższa wysokość świadczeń chorobowych stanowi wynik proporcjonalnie wyliczonej płacy minimalnej pomniejszonej o 13,71%.
Przykład 1.
Pani Janina dorabia do emerytury i jest zatrudniona na 1/4 etatu. Z tego tytułu w 2021 roku otrzyma pensję minimalną proporcjonalną do wymiaru czasu pracy, tj. 700 zł brutto (2800 zł x 1/4 etatu). Jeśli w ciągu roku dostanie zwolnienie lekarskie, to wysokość świadczeń chorobowych będzie ustalona od podstawy: 700 zł -700 x13,71% = 604,03 zł
Choroba pracownika na przełomie roku kalendarzowego a wysokość świadczeń chorobowych
Jeżeli pracownik jest niezdolny do pracy na przełomie roku kalendarzowego, płatnik świadczenia powinien sprawdzić, czy nie należy podnieść faktycznej podstawy wymiaru świadczenia do nowej kwoty minimalnej.
Przykład 2.
Ile będzie wynosiła podstawa wymiaru zasiłku chorobowego w przypadku choroby pracownika od grudnia 2020 do stycznia 2021 roku, zatrudnionego w oparciu o umowę o pracę i otrzymującego z jej tytułu wynagrodzenie równe minimalnemu wynagrodzeniu?
Za grudzień 2020 roku pracownik otrzyma podstawę wymiaru zasiłku chorobowego liczonego od podstawy 2600 zł – (2600 zł x 13,71%), czyli 2243,54 zł, natomiast w styczniu 2021 roku podstawa wymiaru zasiłku chorobowego będzie liczona od kwoty 2800 zł – (2800 zł x 13,71%) czyli 2416,12 zł.
Wypłata wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku w styczniu 2021 r., związanego z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim w grudniu 2020 r., nie powoduje podwyższenia podstawy wymiaru tego świadczenia do kwoty najniższej obowiązującej w 2021 roku, dlatego też będzie liczona od podstawy stawki minimalnego wynagrodzenia w 2020 roku, czyli od 2600 zł brutto.
Źródło: poradnikprzedsiebiorcy.pl
